A crise

A xente queda sen casa,
a xente non ten fogar.
Quedan perdidos na rúa,
nin teñen onde chorar.

Políticos, reis, banqueiros
non saben como escapar
desta tremenda estafa
que non fai máis que empeorar.

Os cartos, onde os meteron?
Non nolo queren contar.
Preguntas, nunca te escoitan,
pero isto vai rematar.

A Merkel, dona de España,
todo o quere arrancar
matando aos mortos de fame
tratando de nos enganar.

Pero todo ten comezo
e, polo tanto, un final.
Unidos, xuntos, con forza
ímolo ben arranxar.

PABLO PAZ COTILLA
INÉS PAZ ESPIÑEIRA
SARA GAMUNDI BARROS (1º Bach A)

Amores imposibles



Fragmento de "Bird Woman"(1990), da
fotógrafa estadounidense Joyce Tenneson.


A brisa da harmonía,

nun recanto, soidade.

Composto de almas puras,

o lazo da amizade.

No medio da alborada

a loba ouvea de fame,

chama polo astro lúa

nun ataque de coraxe.

Dama de alta liñaxe

quere mudar de clase,

troca panos de seda

para voar como ave.

Sendo clase fidalga,

sobriña dun abade,

só che ten por destino

con nobreza emparellarse.

En gaiola de ouro

sen  poder rebelarse

vive infeliz a dama,

triste pago dá a caste!

Certo día un plebeo,

cheo de curiosidade,

trepou nos altos muros,

anos levou animarse!

Grande foi a sorpresa;

no canto de atoparse

unha rapaz de caza,

viu unha fermosa ave.

LEOPOLDO ÁLVAREZ BIANCHÍN
(1ºA BACH.)

A ninfa e o cabaleiro



JULES-JOSEPH-LEFEBVRE:
"Ninfa con campánulas glorias da mañá"

Entre follaxe e espiño
dous vellos vales se apertan,
dan débil casa a unha ninfa,
princesiña cincenta.

Augas escuras dun río
narran a historia máis bela
dun cabaleiro, cabalo e
ninfa, fermosa doncela.

O decembro máis neboento,
do ano naquela senda,
morre xa vello o cabalo,
cae cabaleiro na pena.

Bágoas de sal xorden frías
percorren as súas meixelas,
ninfa na pena durmida,
recolle augas e esperta.

—Cabaleiro sen cabalo,
é vostede nesta terra
teño eu casa e abrigo
pra sorrirlle á natureza.

—Mais, fermosa criatura,
guíame na néboa espesa.
Son enteiro da túa vida,
dona nova, dona bela.

E así o levou a ninfa
perdéndose en negra brétema
ánimas viven no río,
xuntos viven nunha estrela,
cabaleiro sen ferraxe e
ninfa, lume dunha vela.

TANIA PERÉZ LÓPEZ
REBECA CALVO BARROS
1º Bach A

Que lonxe fica o verán



Urbano Lugrís: "Paxaro das praias, lavandeira" (debuxo, 1950)

 Que lonxe fica o verán
e que preto o inverno está!
Estacas e mais Chanteiro
moito terán que agardar!
O vento, choiva e friaxe,
furiosa mar tornará,
mais, cansarase Neptuno
do seu tridente axitar.
Volverán mornas as rochas,
volverá alegre o areal,
con xentíos coñecidos,
con suaves caricias do mar,
con cálidos raios de Sol,
coa fresca brisa do mar
mexendo verdes árbores
pra  ledicia do areal.
Diminutos arquitectos
no areal xogando están,
angazos, cubos... castelos
que chorarán ao marchar!
Fragatas e petroleiros
amodo han navegar
coma se medo tivesen
a estar fóra do lugar.
Volverei andar os sendeiros
volverei a campá tocar.
Baixarei as escaleiras
que unha vida cobraron xa.

LETICIA CARTELLE COBO
1º Bach B

A praia de Campelo

Praia de Campelo vista dende o ar.
(Imaxe capturada de Google Maps 3D)

Na estrada do Convento,

sita no lugar de Baltar,

percorrendo entre leiras,

achegámonos ao mar.

Horizonte! Ponzos e Prior,

dende o desvío do bar,

entre piñeiro e eucalipto,

o recuncho de aparcar.

Areal do meu Campelo,

máis que praia é “catedral”

entre os acantilados,

galego tesouro sen par.

Polbos, medusas, estrelas…

nas pozas, nas rochas do mar.

Graos finos de quentura

e bolos de pedra no chan.

Danzade ondas a muiñeira,

o voso ledo burbullar

e ficade na ribeira.

Sons de gaitas veñen do mar.

JOHAN-LAURENT ESPEJO ÁLVAREZ

CARLOS SERANTES PRIETO

PALOMA LISI TRINIDAD

(1º E Bach)

Romance en crise

"Dúas figuras" (1904), cadro da época azul de Pablo Picasso.

Levanteime cheo de rabia

sen traballo e sen fogar,

xa que ratas do Goberno,

viñéronme a min roubar.

Agora estou na rúa

sen podelo imaxinar,

a miña familia mais eu

quedamos sen fogar.

Eu tiña traballo digno,

ía ledo a traballar,

os políticos avaros

fixéronme xubilar.

Con moita vida por diante

e os meus nenos que coidar,

triste e desolado chego

sen nada que dar nas mans.

O que pasa non entendo,

a xustiza onde andará?

Só vexo que a vida digna

é imposible de pagar.

MIGUEL DOPICO
BRYAN GARCÉS
SILVIA RODRÍGUEZ

(1ºB Bach.)