A árbore das estacións

Tiña unha forte espiña pendurada,

saiba de experiencia corría por el.

Tiña luces douradas, sabor de mel,

e era de cor branca e amarelada.

Atopábase naquela estrada

de cementos e recordos de papel,

ninguén sabía nada da súa pel

pero a súa textura era cardada.

Follas que caen das súas secas ramas

e as tardes frías espertaban o ceo

cando o inverno cubría as súas canas.

Pasaron os anos e vólvese xeo.

Ventos de outono que deixan sen ganas,

Queda sen vida dun só titubeo.

SABELA MEIZOSO SANTIAGO

TANIA PÉREZ LÓPEZ

1ºA Bach

Máis alá do exterior

Hoxe a xente só pretende aparentar,

se sodes bos ou non, non lles interesa.

Así que, que non te enganen, princesa,

pois pensa sobre isto, ponte a meditar.

Esa xente debería escarmentar,

que non te trabuquen cunha promesa.

Pon as cousas claras sobre a mesa.

É algo que deberías comentar.

Non pretendas que miren o interior

porque esa non é a súa intención.

Odia á xente que se crea superior.

Fai que te aprecien polo teu corazón.

Non permitas que te fagan inferior.

Non lles deixes crecerse na súa emoción.

ANA PERMUY,

CRISTINA MARTÍNEZ,

ADRIÁN AMADO
 1ºA Bach

A chegada das redes sociais

Agora todo está informatizado

Internet é a base da sociedade

onde predomina a igualdade

e é o medio social máis utilizado.

Aínda así hai que ter coidado.

Hai que facelo con seguridade,

que hai moita xente que fai maldade

isto salta á vista de contado.

Para poder ir co resto da xente,

con tantos avances de tecnoloxía,

hai que actualizarse continuamente.

Antes desas cousas non había;

con todo isto, que é moi recente,

por fin poderemos estar ao día

ABRAHAM BLANCO

VERÓNICA MORENO

1ªA Bach.

Paro, crise, destrución

 En España xa non hai onde traballar;

moi poucos mozos teñen futuro.

Os anciáns xa non teñen nin un duro,

hai xa ata quen se quere suicidar.

Na elite hai quen máis cartos quere gañar

para estar cada vez máis seguro

de que non vai ter nin un apuro

e ata capital pode regalar.

A moitas folgas teremos que asistir

para que traballos comece a haber

e deste círculo vicioso saír.

Moitos políticos terán que admitir

que máis diñeiro lles gustaría ter,

aínda que os demais non poidan vivir.

ALEXANDRE DACOSTA,

NOELIA RAÑAL CANOSA

 1ºE Bach.

Soneto para ela

Teño unha cita cunha criatura.

Escoitar o seu nome ponme contento.

Lembrar o seu rostro é o meu sustento.

Non quero esquecer tal fermosura.

Vexo nela un mar cheo de frescura,

amada estrela do firmamento,

desexada dona do pensamento.

Non podo resistir esta loucura.

Gústame estar a soas con ela.

Mimoso co seu pelo xoguetear ,

como no mar o aire coa vela.

Tamén, cando queira, podela mirar.

Beleza máis preciosa e sinxela

que no meu mundo podes atopar.

JOHAN ESPEJO,

CARLOS SERANTES 

O meu camiño...

O meu camiño está cheo de tebras

que levo comigo desde o tempo ido,

tebras tan escuras coma as palabras,

palabras que a mente non dá esquecido.

No meu corpo perpetúanse as sombras,

mais aínda isto non está rematado.

Saen tamén do corazón as cobras

que fan de min un gran home asustado.

A miña xente comeza a esquecerte.

Pero, acouga, que non é para sempre,

a pesar desta dor, lograrei verte.

Permítesme unha visita na noite?

Un bico noso gardado en segredo

a pesar do escuro, ti fas que loite.

XEREZADE ANSEDES

LUCÍA DOPICO

CARLOS IGLESIAS

1º E Bach

O monstro e a dama

Sempre a amada esperou calada,

por aquel que  sentía tan querido

unido a el polo neno Cupido,

tanto esperar acabou cansa.

E disimulaba ser maltratada,

no seu rostro unha paisaxe florida,

mais na súa alma unha queixa dorida,

que tan só o coñecía a amada.

Bendito o día que se levantou

tan Valente e coa mente fría,

chegou á policía e denunciou.

Tempo despois outro home atopou;

ela con el desfrutaba, ela ría;

ela volveu namorar, e casou.

LEOPOLDO ÁLVAREZ

MARTA PIÑEIRO

1º A Bach

O noso maior privilexio

Seguide quitando quita, quitade

coma sempre, os nosos privilexios,

que son os nosos verdadeiros desexos.

Sinceramente, o que non amades,

como vós antes imaxinabades,

doces e tan educados pendellos,

pero fálase xa dende os castrexos,

veña, galeguiños, erradicade,

a nosa lingua nai: o galego.

Noxentos mal educados nenos,

Que din: “Eu? Veraneo en Sanguengo”,

Sodes todos verdadeiros borregos,

Iso non é sentimento galego.

Senón é: o que temos todos nós.

ROSALÍA VÁZQUEZ FERNÁNDEZ

CANDELA RAMOS MACEIRA

1º Bach A