O meu camiño está cheo de tebras
que levo comigo desde o tempo ido,
tebras tan escuras coma as palabras,
palabras que a mente non dá esquecido.
No meu corpo perpetúanse as sombras,
mais aínda isto non está rematado.
Saen tamén do corazón as cobras
que fan de min un gran home asustado.
A miña xente comeza a esquecerte.
Pero, acouga, que non é para sempre,
a pesar desta dor, lograrei verte.
Permítesme unha visita na noite?
Un bico noso gardado en segredo
a pesar do escuro, ti fas que loite.
XEREZADE ANSEDES
LUCÍA DOPICO
CARLOS IGLESIAS
1º E Bach
Ningún comentario:
Publicar un comentario