Sempre a amada esperou calada,
por aquel que sentía tan querido
unido a el polo neno Cupido,
tanto esperar acabou cansa.
E disimulaba ser maltratada,
no seu rostro unha paisaxe florida,
mais na súa alma unha queixa dorida,
que tan só o coñecía a amada.
Bendito o día que se levantou
tan Valente e coa mente fría,
chegou á policía e denunciou.
Tempo despois outro home atopou;
ela con el desfrutaba, ela ría;
ela volveu namorar, e casou.
LEOPOLDO ÁLVAREZ
MARTA PIÑEIRO
1º A Bach
Ningún comentario:
Publicar un comentario